In Amsterdam Zuidoost wordt er steeds gesproken over de Nederlandse (lees witte) dominante cultuur. Ik denk dat dat beeld zo langzamerhand genuanceerd moet worden.
Want, in mijn ogen, is er sinds enige tijd ook sprake van een Surinaamse dominante cultuur. Die zich niet alleen afzet tegen de witte (Nederlandse) dominantie maar ook tegen de Antilliaanse en Afrikaanse cultuur. Maar ook binnen de Surinaamse samenleving is er sprake van grote meningsverschillen over welke identiteit en cultuur dan
dominant zou zijn.
Het slavernijverleden is voor Surinamers/Antillianen een gemeenschappelijk onderwerp om zich te keren tegen de “dominante” Nederlandse cultuur. Ik constateer dat het
binnen die gemeenschappen (Surinaams/Antilliaans) ook niet altijd botert. Sterker nog, dat er bv. bij Surinamers sprake is van heftige verschillen tussen bv. Creolen,
Javanen, Hindoestanen etc. Laat staan tussen Surinamers en Antillianen. Waar “gevochten” wordt om de culturele dominantie. Waarbij de steeds groeiende Afrikaanse bevolking simpelweg wordt genegeerd, omdat ze niet passen in de Surinaamse/Antilliaanse cultuur. Dat zie je ook terug in de samenleving van Amsterdam Zuidoost.
Maar daar mag je het dan niet over hebben. Want we richten ons op de gemeenschappelijke “vijand”: de witte Nederlanders. Het werkelijke probleem daarmee omzeilen en verdoezelen. Namelijk dat Surinamers/Antillianen een heel eigen probleem hebben. Dat ze elkaar tot op het bot bestrijden en op die manier ook het begrip intolerantie vorm geven. En een competitie voeren over maatschappelijke en culturele verworvenheden terwijl ze gemeenschappelijk hun afschuw uitspreken over die witte Nederlandse culturele dominantie. Ik vind dat dus heel dubbel.
Toontje lager zingen is wel zo zuiver
Anderen verwijten waar je jezelf schuldig aan maakt levert, in mijn ogen, een beeld op van hypocrisie en het onvermogen om werkelijk met elkaar (ongeacht welke etniciteit) in gesprek te komen en samen te werken aan ideeën en oplossingen. Maar dan moeten ook “dominante Surinamers en Antillianen” een toontje lager zingen. Is dat teveel gevraagd? Of willen ze liever niet met die vraag geconfronteerd worden? Omdat je dan een standpunt moet innemen waar bv. je achterban niet zo blij mee is?
